We bought a car. En WAT voor een auto......kbendrnogbeduusd van......DE droomauto hebben we dus aangeschaft. As. dinsdag issie klaar. Donderdag hadden we een proefrit, oeps ik moest er ook aan geloven, want ik ga dr natuurlijk ook in rijden. Geen ongelukken maken mir! (o nee, dat niet denken, want dan gebeurt het juist, toch San hebben we in onze life coach-studie gehad, dus ik moest denken wat ik WEL wilde, nou dat is dus amazingly goed rijden, gewoon links, nix aan t handje) Als je een auto koopt dan voel je toch gewoon of 't 'm is of niet. Nou......dit voelden we allebei. Robin zat erin alsof hij een pauw was (zo trots) en ik kon die smile niet van mn face afkrijgen. En aaal die kriebels in ons lichaam, dat waren nu een keer geen muskieten of kleine bloedzuigertjes (zoals in ons bed in Kho Samui..), maar van de opwinding. Goed over nagedacht wat voor doel hij moest dienen: nou het moet een reliable car zijn met de kidz, als ze vriendjes mee willen nemen naar een strand, dan moeten die meekunnen en het moet een soort van camper kunnen zijn voor die miljoenen weekendjes weg de komende tijd. Dan kom je dus uit op een Toyota Estima 2.4. Slik. Wauw. Wat een wagen. Vandaag de huurauto van het airport teruggebracht naar jawel...het airport, met mij er achteraan gereden want we mochten een auto bij de garage ophalen totdat onze Van klaar is, dinsdag dus. Mooie overbrugging! Sodeju. Ik voor het eerst sinds tijijijden met een auto direct door t drukste gedeelte van het gehele n-zeeland in Auckland gekrosd met robin en de kidz in mn ooghoek voor me, die hebben de tomtom in de auto. Ideaal. Hoe ik ooit wegen heb kunnen vinden zonder zo'n ding is me aan raadsel, maar goed. Linksrijdenlinksrijdenlinksrijden. We bedachten ons: laat de kinderen maar meerijden met papa, degene die de minste kans heeft zich aan gort te rijden hier. Bij airport mn favoriete Cafe Latte gehaald (g'day my love how are ya? here you are dear..LIEF!!) en lunch in de auto verorberd die we voor ons vertrek hadden gesmeerd. Op weg naar huurhuizen! Want dat is stap twee. Zodra we een huis hebben, weten we dus waar we gaan wonen en daar in die schoolzone kunnen we een school zoeken en vinden voor Kiare en een kindergarten (pre-school) voor Benjamin. Die gaat dan nog 1 jaar naar een soort van creche en vanaf 5 gaan ze hier naar school, vanaf 6 verplicht. In NL dus 1 jaar eerder. Ze werken hier met schoolzones, als je gaat verhuizen die 1 straat buiten de zone ligt van school, moet je naar een andere school. Ze hebben hier nl. een Walking Bus, dat betekent dat moeders via een rooster de kinderen ophalen van huis en zo lopend (walking) naar school gaan met de kidz aan de hand. De walking bus dus. Nou dat lijkt me een mooi baantje (vrijwillig hoor) voor mij! Doe ik wat nuttigs, zie ik waar mn dochter wordt afgeleverd en heb ik misschien nog wat sociale contacten op school. We zijn nu trouwens bijna 5 weken met zijn 4-en heel veel bij elkaar en ik moet zeggen: wat heerlijk. Voor deze momenten en tijd heb ik de hele boel in NL opgezegd. Mijn baan wat supergoed verdiende en hectische leven...maar mn kindjes zag ik relatief gezien veel te weinig..Robin en ik hebben tot op heden nog geen seconde gedacht: waar ZIJN we mee bezig?? Nee. We genieten volop van elk moment in volle gezondheid en alle heerlijke gesprekken met de kinderen. Wat een schatten zijn het allebei. Kiare gilt net zo hard als haar mama in de auto als ze een gekleurd huis ziet en zegt dan dat ze daar ook wel wil wonen! Als er ergens weer een prachtig uitzicht is (waar ro en ik zo dol op zijn) roepen ze beiden: KIJK papa en mama, een uitzicht!!! En een ondergaande zon!!!
Vandaag heb ik een soort van Action ontdekt hier in Torbay dus voor een prikkie heeel leuke dingen kopen. In Thailand deden we vaak in een restaurant het spel vier-op-een-rij dus die heb ik voor 2 dollar (1 euro) op de kop getikt. Nou, vermaak = compleet. Ook van de eigenaren van dit appartement 2 fietsjes mogen lenen, precies groot genoeg voor de kidz. Ookal is het hier 25 graden koeler dan in Thailand (15 graden en nu veel stoooorm!!) , ze roepen op t moment dat ze wakker worden: papa mama mogen we NU gaan fietsen?!?!?! eeh....eerst aankleden ontbijten tandenpoetsen en DAN....en weg zijn ze. Flink aan t oefenen om te fietsen op de heuvels, want een platte weg is hier niet te vinden hoor. Kiare he-le-maal trots dat het haar weer gelukt is naar boven-naar-beneden-naar boven-naar beneden (x20) te crossen en dan te slippen. Cool hoor meid, but be careful. Vanavond is Robin naar een vriend! Drie dagen in NZ en al druk met sociale contacten..Dat is de vader van de kidz die we in oktober vorig jaar in de speeltuin van Mairangi Bay (waar we een cool huis hebben gezien) hebben ontmoet. Hij kan robin wellicht helpen met een goede brief op te stellen voor een zeer interesting vacature die hij heeft gezien. Morgen om half elf zijn we te vinden bij het rugby-court van Browns Bay. De zoon van Herb (een kiwi-beachvolley mate van Ro) speelt daar een wedstrijd. We willen de kidz (en ons ook ofcourse) graag laten zien wat DE sport van NZ is. En zondagmiddag wil ik graag afspreken met een vriendin ontmoet op 1 van de bijeenkomsten voor emigranten in NL en sindsdien leuk mailcontact. Met haar gezin ook woonachtig op de North Shore van Auckland. Ook 2 kidz. Dusss....nice plans, see ya later, sweet as!!
X
M
Geen opmerkingen:
Een reactie posten