tears of..

..moeheid..ongeloof..opnieuw beginnen..ongeduld...Vanochtend zeer brak wakker nadat de kidz besloten hadden vannacht om 1 uur ons al te vergezellen...Gewoon omdat het lekker warm was bij ons...Jaaaaja. Te moe om er wat van te zeggen. Ontbijten, tranen over de wangen...bij mij. Het besef van het opbouwen van het leven hier en de daarbijbehorende ongeduld die soms bij ons beiden de kop op steekt. Er is geen reden om zo ongeduldig te zijn, want na 7 weken hier, hebben we ons al redelijk ingeburgerd, zo voelt het althans. Maar wat ik nu lastig vind is het feit dat K en B nu 2 weken vakantie hebben, na 8 weken al vakantie gehad te hebben, vervolgens 4 weken (en B drie) kunnen wennen aan de Engelse taal, school, pre-school en vooral weer een ...ritme. Ze waren net aan het wennen en nu is het alweer vakantie. Vakantie die ze juist nu niet moeten hebben denk ik. Dat ritme is nu juist belangrijk. Ik merk aan B ook dat hij de laatste paar dagen ontzettend uit z'n hum is. Beetje verwarrend nu. Ik wil graag hier thuis verder aan de slag, maar heb de kidz dus om me heen, Robin is aan het werk. Gelukkig maar, dus de (paar) centen komen wel binnen. Maar...snap je? Voor sommige dingen heb ik mn concentratie nodig en dat kan wat lastiger als een kindje vraagt: mama zullen we een spelletje doen? Mama, kijk es wat ik heb getekend! Lief, maar nu ff niet zeg maar.
Jaja jullie lezen het goed, einde van de fairytale. Nee hoor, maar ik dacht laat ik dan ook eerlijk zijn over hoe het vandaag ging, toch? Ik ben met hun met de bus naar Takapuna gereden, ik wilde wat boeken hebben en een nieuw spel (ahaaa, nu zie ik het ook, ik werk het gewoon zelf in de hand, wat ik een paar regels eerder schreef...:-)) . Ro had auto mee voor afspraak, vandaar. K wilde graag haar dubbele buggy mee en B zijn fietsje. Neem maar mee. Ik dacht dat die bus groot zat zou zijn en weinig mensen zou hebben, want NZ is toch zo'n 8 keer groter dan NL met maar 4 miljoen inwoners. Oh nee, 4 miljoen en 4. Wij zijn erbij gekomen. Dus vol goede moed de Park Rise afgelopen (het loopt naar beneden) en op de bus gewacht. Even leuk met een dame gekletst die uit Fiji kwam. Bus komt er aan, wij erin en oeffh...de buggy zit vast. Ik betalen en kidz lopen keurig verder de bus in. Buschauffeur helemaal sjaggo omdat ik al die troep mee moet nemen en maar hoef te betalen voor weinig (20 minuten in de bus voor 2 dollar = 110 eurocent). Het fietsje blokkeert het gangpad en ik zit met een compleet bezweet hoofd half op een stoel semi-relaxt te wezen. Godzijdank na maar een miljoen busstops, zijn we op de plaats van bestemming. Even uitblazen in het park 20 meter verderop. Daar zijn allemaal kidz bezig de holidayprogram af te lopen dus tis er druk. Veel te doen voor de kidz in de schoolholidays (Morgen naar een optreden van Angelina Ballerina in een winkelcentrum). Gelukkig had ik een picknick meegenomen, dus hongerige magen werden gestild. Gefocust naar Bookshop, Toystore en strand gegaan. Mooi geslaagd (educatieve engelse boeken gehaald waarbij ze amper doorhebben dat ze engels leren zeg maar) en op naar t strand. K met springtouw in de weer en B met zn otoos. Uitblazen. Wel erg prachtig in het zonnetje, gevoelstemp. 28 graden. Weer terug en zelfde verhaal in bus. Veel mensen, zowel buggy als fietsje vast in gangpad. B op schoot bij K en gedragen zich uitermate voorbeeldig. Ik wou dat ik me zo voelde. Warm, heet en ik wil uit de bus. Veel te druk. Dus na 20 min eindelijk op knop gedrukt en bijna half uur gelopen naar huus....te lekker weer gelukkig. Blij om thuis te zijn, maar wat ik zeg: time for all of us 2 have een ritme again....Vandaag was het de dag van de rythm and.....blues....
XX
M